“Sorry man, we hebben je vandaag niet nodig.” De eigenaar kijkt hem met halve spijt aan. “Isa, heeft afgezegd.” De vaste zangeres heeft niet eens de moeite genomen hem zelf een bericht te sturen, zelfs nu ze al vier maanden lang hier elke vrijdag staan, in het café of zoals de eigenaar prefereert ‘de brasserie van de nacht.’ Verveelt loopt hij toch naar de piano en neemt plaats. Hij zet in en hoort in zijn hoofd Marlène Dietrich: ‘Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt.’ Het café is leeg, maar hij voelt zich plotseling bespied en draait zich om. Ze glimlacht niet en doet geen enkele moeite haar verschijning te verklaren, maar begint wel langzaam te zingen. Ze gebaart hem verder te spelen. ‘Das ist meine Welt, und sonst gar nichts.’ De coupletten volgen met dezelfde lijzige intonatie, die hij op zijn platenspeler voorbij heeft horen komen. Zijn aanzet wordt steviger en naast haar stem hoort hij nu ook het orkest meespelen. Alsof het zojuist plaats heeft genomen en in de haast nog besloten heeft mee te doen. Hij hoort hoe zij de laatste regels uitspreekt, ‘Ich kann halt lieben nur, und sonts gar nichts.’ Hij durft niet op te kijken en ziet zijn vingers de laatste tonen aanslaan. Draait zich dan om en ziet, het café is wederom leeg.
++++++++
Persons of inspiration: I cannot play myself, but how lovely to come across all those musicians (men and women!) that brighten up my station visits both in Amsterdam and The Hague – every time a new tune to take along for the day
Place of inspiration: Station The Hague Central and Amsterdam Central
illwriteuapoem 